و راز سعادت و فضیلت در همین نهفته است، دوست داشتن آنچه باید انجام بدهید. تمام هدف‌های تربیت در این خلاصه می‌شود: علاقه‌مند ساختن آدم‌ها به سرنوشت اجتماعی گریزناپذیرشان.
احساس می‌کرد وقتی آدم تنها می‌شود، تمامی غم دنیا در وجودش خیمه می‌زند. آن‌قدر از دیگران دور می‌شود که دیگر هیچ‌وقت نمی‌تواند به آنها نزدیک شود. می‌بیند میان این‌همه آدم، حسابی تنهاست.
دلم می‌خواست از پنجره خودم را پرت کنم پائین. اگر یقین داشتم که به‌محض زمین خوردن کسی پیدا می‌شود که پارچه‌ای روی جسد من بکشد، احتمال داشت این کار را بکنم، اما دلم نمی‌خواست یک‌مشت آدم فضول و احمق بیایند و به بدن متلاشی‌شده و خون‌آلود من نگاه بکنند.
فکرش را بکن اگر اهرمن نمی‌بود، کار خیر شما چه فایده‌ای می‌داشت و بدون سایه دنیا چه شکلی پیدا می‌کرد؟ مردم و همه‌چیزها سایه‌دارند، آیا می‌خواهی زمین را از همه درخت‌ها، از همه موجودات، پاک‌کنی تا آرزویت برای دیدار نور مطلق تحقق یابد؟
وقتی در اتاق انتظار درمانگاه نشسته بود، به موجودات بی‌حرکتی فکر می‌کرد که در موزه دیده بود و به یاد کلکسیون کوچک شب‌پره خودش افتاد. او هنوز هم به یادمی آورد که گرفتن اولین شب‌پره چه حال و هوایی داشت، حس غلغلک بال‌های پودر مانند که در میان دست‌های او گیر افتاده بودند.
خلأ و کمبودهایی در زندگی‌ات وجود دارد که همیشگی است. باید با آنها کنار بیایی. مثل ریشه درخت که با سنگ بتونی اطرافش کنار می‌آید.
هر چیز حدی دارد، حتی تصمیم آدم به جسارت و پذیرفتن واقعیت. وقتی به آن حد رسیدی دیگر کاری نمی‌شود کرد. واقعیت باید فکری برای خودش بکند.
آن روز که تو بتوانی هرچه در اندیشه داری بیان کنی، فرزندان تو و فرزندانِ فزرندان تو فرصت خواهند یافت که به پیری برسند. اکنون ما در عصر هراس به سر می‌بریم. تو باید دارای دو چهره باشی یکی برای ارائه به مردم عوام و دیگری برای خودت و خالق خودت. اگر می‌خواهی چشم و گوش و زبان خود را حفظ کنی فراموش کن که چشم و گوش و زبان در کالبدت داری.
درست مثل شطرنج است، وقتی حرکتی را انجام می‌دهی و دستت را از روی مهره برمی‌داری، تازه می‌فهمی چه اشتباهی انجام دادی و حس ترسی بر تو غلبه می‌کند چون هنوز ابعاد و عواقب این اشتباه را نمی‌دانی.
به‌هرحال، مالیات بر گناه بستن خیلی بهتر است تا کفاره از ثواب گرفتن که رسم جوامع جمهوری است.
پس از مرگ او، شاه جهان برایش آرامگاهی ساخت که کارت‌پستال‌ها و جعبه‌های شکلات تصویرش را جاودانی کرده‌اند و راهروهای بیرونی‌اش پر از بوی ادرار و دیوارهایش پوشیده از یادگاری است و در داخل آن راهنماها سروصدا می‌کنند تا به توریست‌ها نشان بدهند که صدا در آنجا طنین شگرفی به خودش می‌گیرد هرچند که در همان‌جا به سه زبان نوشته‌شده است "سکوت"
با دانشگاه مخالف بود و آن را مسئول جدایی کار فکری و کار بدنی و بنابراین علت نابرابری‌های اجتماعی بدتر از حکومت اشراف و حکومت توانگران می‌دانست!
درد با ما به دنیا می‌آید، با ما بزرگ می‌شود و همیشه با ماست. ما به آن عادت کرده و احساس می‌کنیم همیشه باید مثل دست‌وپا همراه ما باشد.
حقیقت و واقعیت لزوماً بر هم منطبق نیست.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
