شر و بدی که در دنیا وجود دارد پیوسته از نادانی می‌زاید و حسن نیت نیز اگر از روی اطلاع نباشد ممکن است به‌اندازه شرارت تولید خسارت کند. مردم بیشتر خوب‌اند تا بد و در حقیقت، مسئله این نیست. بلکه آنها کم یا زیاد نادان‌اند و همین است که فضیلت یا ننگ شمرده می‌شود.
وقتی فکر می‌کنیم یک رابطه خوب نه یک حق طبیعی که امری نادر است، آن‌وقت چیزهای کمتری را بدیهی فرض خواهیم کرد و می‌دانیم شادی به همین سادگی صرفاً به این دلیل که آدم خوب و خوش‌قلبی هستید سراغتان نمی‌آید.
* چیزی در دنیا هست که دست یکی را باز می‌گذارد تا اسبی را بدزدد و دیگری را از نگاه به افسار منع می‌کند.
مراسم تدفین به‌مثابه یکی از شاخصه‌های زندگی است، ملاکی برای تشخیص اینکه یک نفر چطور زندگی کرده است.
بااینکه اقدام به خودکشی به دلیل ترس از مرگ یک پارادوکس است، اما چندان ناشایع نیست. فکر خودکشی تا حدودی به فرد اجازه می‌دهد چیزی را تحت کنترل درآورد که تاکنون او را کنترل می‌کرده است. مردمی که کار می‌کنند، فقر، آینده‌ای که رفته‌رفته هرگونه امیدی از آن سلب می‌شود، سکوتی که شب‌ها بر دور میز حکم‌فرماست... در چنین دنیایی دیگر جایی برای عشق باقی نمی‌ماند.
دانستن و عمل نکردن با ندانستن یکی است.
مرگ وجود داد، نه به‌عنوان چیزی مقابل زندگی، بلکه به‌عنوان بخشی از آن.
آیا مانعی در سر راه خود احساس می‌کنید؟ مانع دقیقاً اینجاست در سرتان، شما باید همین فضای بین دو گوشتان را ورزیده کنید، ماهیچه‌ها هیچ نمی‌دانند، آنها باید تعلیم داده شوند.
ما برای ماشین‌هایی که در وقت صرفه‌جویی می‌کنند، ارزش قائلیم و همین ارزش ماشینی را برای خود نیز به‌کار می‌بریم. بااین‌همه، با وقتی‌که با صرفه‌جویی اندوخته‌ایم چه می‌کنیم جز آنکه هدرش دهیم!
آدم می‌تواند پیر شود و بمیرد یا به مقامات عالی دست یابد، درحالی‌که کودکی در درونش، در تاریکی، شلوار کوتاه به پا، نشسته و مشتاق محبت و توجه است.در قیاس با انحرافات فکری، علمی و سیاسی قرن حاضر، کلیه انحرافات جنسی در نظرم یکسره بی‌اهمیت جلوه می‌کند، چون از هرچه بگذریم، آنان تنها تختخواب را به لرزه درمی‌آورند، نه جهان را.
هنر مشکلات ما را انکار نمی‌کند، از ما نمی‌خواهد شادباشیم، به ما می‌گوید که اندوه را در قرارداد زندگی نوشته‌اند.کوچک‌ترین کشیش قلمرو کلیسا هم باید این‌گونه فکر کند، او باید فلاکت را درمان کند پیش از آنکه بخواهد فضائل آن را اثبات کند.
برای اینکه ما وجود داشته باشیم، جهان باید شامل عناصری مثل کربن باشد که درنتیجه پختن عناصر سبک‌تر درون ستارگان تولید می‌شود. در مرحله بعد، این کربن باید در یک انفجار ابرنواختری در فضا پراکنده‌شده و درنهایت به‌صورت بخشی از یک سیاره، در نسل جدیدی از منظومه سیاره‌ای متراکم شود. در سال 1961 فیزیکدانی به نام رابرت دیک اثبات کرد این فرایند حدود 10 میلیارد سال زمان نیاز دارد.
وقتی آدم مجبور باشد به ظواهر امور بپردازد، حقیقت کمرنگ می‌شود.
به امید فردا روزمان را شب می‌کنیم و هیچوقت یادمان نمی‌ماند که فردا همین امروز است.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
