شر و بدی که در دنیا وجود دارد پیوسته از نادانی می‌زاید و حسن نیت نیز اگر از روی اطلاع نباشد ممکن است به‌اندازه شرارت تولید خسارت کند. مردم بیشتر خوب‌اند تا بد و در حقیقت، مسئله این نیست. بلکه آنها کم یا زیاد نادان‌اند و همین است که فضیلت یا ننگ شمرده می‌شود.
وقتی فکر می‌کنیم یک رابطه خوب نه یک حق طبیعی که امری نادر است، آن‌وقت چیزهای کمتری را بدیهی فرض خواهیم کرد و می‌دانیم شادی به همین سادگی صرفاً به این دلیل که آدم خوب و خوش‌قلبی هستید سراغتان نمی‌آید.
* چیزی در دنیا هست که دست یکی را باز می‌گذارد تا اسبی را بدزدد و دیگری را از نگاه به افسار منع می‌کند.
مراسم تدفین به‌مثابه یکی از شاخصه‌های زندگی است، ملاکی برای تشخیص اینکه یک نفر چطور زندگی کرده است.
بااینکه اقدام به خودکشی به دلیل ترس از مرگ یک پارادوکس است، اما چندان ناشایع نیست. فکر خودکشی تا حدودی به فرد اجازه می‌دهد چیزی را تحت کنترل درآورد که تاکنون او را کنترل می‌کرده است. مردمی که کار می‌کنند، فقر، آینده‌ای که رفته‌رفته هرگونه امیدی از آن سلب می‌شود، سکوتی که شب‌ها بر دور میز حکم‌فرماست... در چنین دنیایی دیگر جایی برای عشق باقی نمی‌ماند.
دانستن و عمل نکردن با ندانستن یکی است.
مرگ وجود داد، نه به‌عنوان چیزی مقابل زندگی، بلکه به‌عنوان بخشی از آن.
آیا مانعی در سر راه خود احساس می‌کنید؟ مانع دقیقاً اینجاست در سرتان، شما باید همین فضای بین دو گوشتان را ورزیده کنید، ماهیچه‌ها هیچ نمی‌دانند، آنها باید تعلیم داده شوند.
ما برای ماشین‌هایی که در وقت صرفه‌جویی می‌کنند، ارزش قائلیم و همین ارزش ماشینی را برای خود نیز به‌کار می‌بریم. بااین‌همه، با وقتی‌که با صرفه‌جویی اندوخته‌ایم چه می‌کنیم جز آنکه هدرش دهیم!
آدم می‌تواند پیر شود و بمیرد یا به مقامات عالی دست یابد، درحالی‌که کودکی در درونش، در تاریکی، شلوار کوتاه به پا، نشسته و مشتاق محبت و توجه است.در قیاس با انحرافات فکری، علمی و سیاسی قرن حاضر، کلیه انحرافات جنسی در نظرم یکسره بی‌اهمیت جلوه می‌کند، چون از هرچه بگذریم، آنان تنها تختخواب را به لرزه درمی‌آورند، نه جهان را.
هنر مشکلات ما را انکار نمی‌کند، از ما نمی‌خواهد شادباشیم، به ما می‌گوید که اندوه را در قرارداد زندگی نوشته‌اند.کوچک‌ترین کشیش قلمرو کلیسا هم باید این‌گونه فکر کند، او باید فلاکت را درمان کند پیش از آنکه بخواهد فضائل آن را اثبات کند.
برای اینکه ما وجود داشته باشیم، جهان باید شامل عناصری مثل کربن باشد که درنتیجه پختن عناصر سبک‌تر درون ستارگان تولید می‌شود. در مرحله بعد، این کربن باید در یک انفجار ابرنواختری در فضا پراکنده‌شده و درنهایت به‌صورت بخشی از یک سیاره، در نسل جدیدی از منظومه سیاره‌ای متراکم شود. در سال 1961 فیزیکدانی به نام رابرت دیک اثبات کرد این فرایند حدود 10 میلیارد سال زمان نیاز دارد.
وقتی آدم مجبور باشد به ظواهر امور بپردازد، حقیقت کمرنگ می‌شود.
به امید فردا روزمان را شب می‌کنیم و هیچوقت یادمان نمی‌ماند که فردا همین امروز است.آن آدم‌ها استعمارگر نبودند! کارشان این بود که شیره جان دیگران را بمکند. به گمانم آنها فاتح بودند و تنها چیزی که برای فتح لازم است، قدرت حیوانی است.
* امکان ندارد آدمی عاقبت شبیه کسی نشود که دیگران فکر می‌کنند او هست.
اگر قرار بود آدم از شرمساری بمیرد سال‌ها پیش نسل بشر از روی زمین محو می‌شد.
ما چقدر خوش‌شانس هستیم که زنده‌ایم، درحالی‌که اکثریت غالب کسانی که می‌توانستند زنده باشند، اقبال زندگی نصیبشان نشده و در گردونه‌ی بخت‌آزمایی دی ان ای شکست خورده و پا به عرصه هستی ننهاده‌اند.
روش‌ها و جهاتی که یک انسان برای تکامل خود انتخاب می‌کند بخشی از وجود او می‌شود و او را منحصربه‌فرد می‌سازد.
آگاهی از مسئولیت یعنی آگاهی از اینکه خودمان سرنوشت، گرفتاری‌های زندگی، احساسات و درنتیجه رنج‌هایمان را پدید آورده‌ایم.
برای فردی بی‌اعتقاد، جهنم صرفاً ترک مسیر رسیدن به خودی بهتر است.
کاش می‌شد با یک باران تند همه کثافت‌ها را شست و برد در عمق زمین، حتماً بعد از طلوع آفتاب همه‌چیز پاکیزه و براق می‌شود.
قدرت مطلق همیشه گمراه‌کننده است، گمراه می‌کند چون آنچه را که باید فراهم نمی‌سازد، همیشه واقعیت، درماندگی و میراندگی ما، این واقعیت که به‌رغم دستیابی به ستارگان، سرنوشتی ناگزیر در انتظارمان است، از راه می‌رسد.غریزه گرایش به امور آشنا سبب می‌شود که دو نوع متفاوت از افراد برای ما جذابیت داشته باشند: افرادی که همان ویژگی‌های بد والدین ما را دارند، افرادی که هیچ‌کدام از ویژگی‌های بد والدین ما را ندارند اما هیچ‌یک از ویژگی‌های خوب آنها را هم ندارند. 
چه ترا دردی است
چیزی که می‌توان پیوسته آرزو کرد و گاهی به‌دست آورد، محبت بشری است.
دست‌کم سه پیکان زمانی وجود دارند که میان گذشته و آینده تمایز می‌نهند، پیکان ترمودینامیکی که در این جهت زمانی، بی‌نظمی افزایش می‌یابد، پیکان روانشناسی که در این جهت ما گذشته و نه آینده را به خاطر می‌آوریم، و پیکان کیهان‌شناختی که در این جهت گیتی بجای انقباض، گسترش می‌یابد.
مصیبت واقعی فروختن روح به شیطان نیست، مصیبت واقعی آن است که شیطانی در کار نیست که روحت را بخرد.
* نادان همه‌کس را نادان تصور می‌کند مگر خودش را.
تولدت مبارک، امیدوارم زندگی سرشار از ثروت و مثمر ثمری داشته باشی و هیچ سایه سیاهی روی آن نیفتد.مدت‌ها پیش مسیحیان حبشه طاعون را وسیله پیوستن به ابدیت می‌دانستند و برای آن مبدأ الهی قائل بودند. آنان که مبتلا نشده بودند خود را در ملافه‌های طاعون‌زدگان می‌پیچیدند تا به‌طور حتم بمیرند.همه تاریخ علم عبارت بوده است از درک تدریجی این حقیقت که رویدادها به شیوه‌ای دلخواه رخ نمی‌دهند، بلکه بیانگر نظمی نهفته در دل خویش‌اند که می‌توانند ناشی از اراده الهی باشند، یا نباشند.
ما بیشتر از اینکه نگاه رمانتیک به وقایع داشته باشیم، اغلب از تاریکی زیاد در رنجیم. ما بیش‌ازحد نسبت به مشکلات و بی‌عدالتی جهان آگاهی داریم و به طرز ناتوان‌کننده در برابر آنها احساس ضعف و کوچکی می‌کنیم.
تاریخ میدان مسابقه‌ای است که در آن هریک از ما پیش از آنکه در مسیر خود به خاک بغلتیم، باید قدمی درراه تلاش انسان بودن به‌پیش برداریم.
گر با تو بر سر و زر، دارد کسی نزاعی
معرفت ما به اینکه فقط یک‌بار زندگی می‌کنیم باید زندگی را برایمان بسیار ارزشمندتر سازد.* برای کسب تجربه باارزش گاهی ظاهراً باید کارهای بی‌ارزش انجام دهید، اما حتی وقتی فعالیت‌ها بی‌ثمر به نظر می‌رسند نتیجه‌اش الزاماً چنین نیست.
ما نیازمند نظام معنایی هستیم که طرح کلی ارزش‌ها در آن لحاظ شده باشد، ولی جهان چنین چیزی فراهم نمی‌کند، جهان کاملاً نسبت به ما بی‌اعتناست، تنش میان آرمان انسان و بی‌تفاوتی جهان همان چیزی است که آلبر کامو "پوچی" موقعیت انسانی نام نهاده.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
