تمام افراد بشر اسم و رسمشونو گم می‌کنن، همه ما تبدیل به علائم و شماره می‌شیم.
اگر چیزی واقعیت داشته باشد، با هیچ آرزویی عوض نمی‌شود. 
فاصله ما از دیگر کهکشان‌ها به خوبی بر ما معلوم نیست چراکه تنها به‌طور غیرمستقیم می‌توانیم آنها را اندازه بگیریم، همه آنچه دراین‌باره می‌دانیم آن است که جهان در هر هزار میلیون سال بین پنج تا ده درصد گسترش می‌یابد.
ای لعنت به این بی‌کاری، آدم را پوک می‌کند، بی‌غیرت می‌کند، محو می‌کند، و به محفظه‌ای شیشه‌ای پرتاب می‌کند که نمی‌فهمی هویت اجتماعی نداری.
مردم فریاد می‌زدند تغییراتی انقلابی درراه است، به نظر می‌رسید این تغییرات همیشه پیش رو است، در پیچ جاده! اما این تغییرات هم مانند صحنه‌ی دو بعدی نمایش‌ها بود، در پشت پرده هیچ جوهر و مفهومی وجود نداشت.
سال‌ها به‌آرامی از راه نمی‌رسند بلکه یورش می‌آورند، و چون طوفانی از در بیرون می‌روند و ویرانی به‌جای می‌گذارند
غم گرد دل پر هنران می‌گردد
اگر می‌خواهیم در جاده اعتمادبه‌نفس بیشتر گام برداریم، هرروز صبح با جدیت به خود بگوییم که همه ما سبک‌مغز، بله و کله خراب هستیم و کمتر کسی پیدا می‌شود که بتواند بیشتر از 15 دقیقه خوشحال بماند، پس زیاد مهم نیست اگر یکی دو کار احمقانه از ما سر بزند.
می‌شود به کسی که فکر می‌کند منطق، نسبتی با عاشق بودن ندارد حق داد، شاید دلیلش این باشد که ما عشق را یک احساس می‌دانیم نه یک دستاورد فکری.
فردی که رویکردی کاسب‌کارانه دارد، وقتی قرار باشد ببخشد و در مقابل نستاند، حس می‌کند فریب‌خورده ولی برای انسان رشد یافته، بخشش نشانه قدرت، ثروت و وفور است.
برای همه مردم همین‌طور است، باهم ازدواج می‌کنند، بازهم کمی همدیگر را دوست دارند و کار می‌کنند، آن‌قدر کار می‌کنند که دوست داشتن را فراموش کنند.
شاید درواقع سرنوشت نهایی جهان در پی هدف خاصی نباشد، ولی آیا ما باید امیدهای زندگی‌مان را به سرنوشت نهایی جهان گره بزنیم؟
برخیز و مخور غم جهان گذران
هیچ رابطه‌ای قادر به از میان بردن تنهایی نیست. هریک از ما در هستی تنهاییم ولی می‌توانیم در تنهایی یکدیگر شریک شویم.
ما هرگز نمی‌توانیم با نقص‌هایمان به‌طور کامل کنار بیاییم، نمی‌توانیم در درونمان جایی برای دردهای حقیقی خود پیدا کنیم و از چیزی که این نقص‌ها را به وجود می‌آورد، رنج می‌کشیم. اما آن چیزی که ما را متمایز می‌کند این است که می‌دانیم دچار نقص هستیم.
هریک از ما سخت نیازمند جاودانگی، استواری، همزیستی و الگویی برای سرمشق قرار دادنیم، و باوجوداین، همگی باید با مرگ ناگزیر، بی‌پایگی، تنهایی و پوچی روبرو شویم.ما به‌سختی تلاش می‌کنیم دیگران از معاشرت با ما لذت ببرند، اما در دنیای عشق این وسواس ممکن است زندگی‌ها را بر باد دهد.حال که نظام عالم به‌دست مرگ نهاده شده است، شاید به نفع خداوند است که مردم به او معتقد نباشند و بدون چشم گرداندن به اسمانی که او درآن خاموش نشسته است، با همه نیروهایشان با مرگ مبارزه کنند.
هرگاه نان روزانه به هرگونه پیوند سیاسی وابسته باشد، هرگاه که انسان تنها با پذیرش و تسلیم بتواند لقمه‌ای به چنگ آورد، حال تهوع به من دست می‌دهد، انسان بایستی بی‌هیچ قید و شرطی حق خوردوخوراک داشته باشد.
ای صوفی سرگردان، در بند نکونامیمرگ، آزمایشی است مشرف به یک زندگی دوزخی. خوابی است پس از یک روز پرحادثه و غمبار که به دروغی بزرگ شباهت دارد.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
