در مقابل دنیای پر از وقاحتی که او را دربر می‌گرفت، ترزا فقط یک سلاح داشت و آن‌هم کتاب‌هایی بود که از کتابخانه به امانت می‌گرفت.
گفتم این آغاز پایان ندارد، عشق اگر عشق است آسان ندارد
همیشه یکی هست که رفتنش سکوت دلت را به هم می‌زند
هیچ آدمی آدم دیگری نیست. عمر باخته‌ها، عاشق عمر دیگران می‌شوند، همان جور که خودشان قربانی شده‌اند دیگران را هم نابود می‌کنند. با حرف‌های قشنگ، وعده‌های فریبنده، سلیقه‌های یکنواخت، زبان‌بازی، زبان‌بازی و همه‌اش دروغ، ظاهر دروغ، خوشگلی‌های دروغ، عنوان دروغ.
غریزه کمال طلبی مارا به‌سوی کسانی می‌کشد که نقاط قوتشان، ضعف‌های ذاتی مارا جبران می‌کند.
ز عشق ناتمام ما جمال یار مستغنی است
از سیاهی چرا حذر کردن
باآنکه در تبسم مهر تو یافتم
پیش از آنکه به اندیشه عادت کنیم، به
زیستن عادت کرده‌ایم* آن شب فهمیدم که به همین سادگی آدم اسیر می‌شود، نباید هرگز به زنان و مردان عاشق خندید، همین‌جوری دوتا نگاه در هم گره می‌خورد و آدم دیگر نمی‌تواند در بدن خودش زندگی کند.
میان ابهام و ارزش لحظات حیات رابطه‌ای وجود دارد، هرچه لحظات مبهم‌تر شوند، بهایشان بالاتر می‌رود.
دویدن امتیازات زیادی دارد، مهتر از همه به کسی احتیاج ندارید که این کار را انجام بدهید.
آنگاه‌که خرد را سودی نیست، خردمندی دردمندی است.
من نابغه‌ام، اما کس دیگری جز خودم از این راز خبر ندارد.
استعداد مثل یک ظرف است، تو هرچقدر که بخواهی می‌توانی سخت کارکنی، اما اندازه این ظرف تغییری نمی‌کند، فقط مقدار مشخصی آب می‌گیرد، نه بیشتر.فروم مسیر تکاملی عشق را از اوان کودکی پی‌جویی می‌کند، یعنی زمانی که فرد برای آنچه هست مورد عشق قرار می‌گیرد یا دقیق‌تر بگویم به این دلیلی که هست مورد عشق قرار می‌گیرد. بعدها بین هست تا ده سالگی عامل جدیدی به زندگی انسان پا می‌گذارد: آگاهی از اینکه فرد عشق را با فعالیت خود پدید می‌آورد. وقتی فرد بر خودمداری غلبه می‌کند. نیاز دیگری به‌اندازه نیاز خودش اهمیت می‌یابد. و کم‌کم مفهوم عشق از مورد عشق بودن به عشق ورزیدن تغییر می‌کند.
اذعان به نادانی خود، و حتی ابراز مسرت از نادانی، بخش ذاتی فعالیت علمی و چالشی برای فتوحات آتی است. اغلب دانشمندان ازآنچه که تاکنون کشف‌شده خسته شده‌اند. نادانسته‌هاست که آنها را پیش می‌راند.با دار و تفنگ که نمی‌شود بر مردم حکومت کرد، باید به دادشان رسید، سایه ترس از مرگ هم بدتر است.مهم نیست زندگی آدم‌ها تا چه اندازه آرام و هم‌رنگ جماعت به نظر برسد، همیشه زمانی درگذشته وجود داشته است که آدم را به بن‌بست رسانده، زمانی که کمی جاهلی کرده، و به نظر من آدم‌ها به این‌چنین لحظاتی در زندگی‌شان نیاز دارند.خرد را به درجات به همگان بخشیده‌اند. کسی را نمی‌توان نکوهش کرد، مگر استوار گردد که سزاوار آن است. زمانه آموزگار این حقیقت است، زیرا تنها زمان است که می‌تواند راستان را بنماید و روزی نادرستان را برملا سازد.
سایه آن چشم سیه با تو چه می‌گفت که دوشآدمی به ضعف خویش آگاهی دارد و نمی‌خواهد در برابرش مقاومت ورزد، بلکه خود را به آن تسلیم می‌کند. خود را از ضعف خویش سرمست می‌کند، می‌خواهد هرچه ضعیف‌تر شود، می‌خواهد در وسط خیابان جلو چشمان همگان در هم فروریزد، بر زمین بیفتد و از زمین هم پایین‌تر برود.
این‌طور نیست که زندگی ما فقط به روشنی و تاریکی تقسیم‌شده باشد، شناخت و درک سایه‌ها فقط از ذکاوت سالم برمی‌آید، و کسب ذکاوت، زمان و تلاش زیادی می‌برد.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
