هرقدر هم که عمرمان کوتاه باشد، اگر ثانیه‌ای از آن را هدر دهیم یا صرف گلایه از این کنیم که زندگی عبث و بی‌حاصل است یا اگر (مانند کودکان) بگوییم که زندگی خسته‌کننده است، دشنام درشتی به تریلیون‌ها نفری داده‌‌ایم که هرگز بخت زیستن را نیافتند.
تبار راهبان آزمند پول است، و تبار مستبدان آزمند، تاراج.
در برابر هر آری، یک نه هست. تصمیم‌گیری درباره یک چیز همیشه به معنای چشم‌پوشی از چیز دیگر است. هر راه چاره، تو را از سایر راه‌ها محروم می‌کند.
وقتی مسافرها از عزیزترین خاطراتشان حرف می‌زنند، به‌هیچ‌وجه قادر نیستند حقیقت را پنهان کنند. زن‌وشوهری ممکن است ادعا کنند عاشق همدیگران، اما ما به‌جای عشق در وجودشان بیزاری، خشم، یا حتی نفرت می‌بینیم. یا نوعی بیهودگی عمیق، گاهی فقط ترس از تنهایی و بس.
پرسش بااهمیت را فقط یک کودک می‌تواند طرح کند. درواقع همیشه ساده‌ترین پرسش‌ها بااهمیت‌ترین پرسش‌هاست و پاسخی برای آنها وجود ندارد. پرسش‌هایی که نمی‌توان به آنها پاسخ داد، درست همان چیزی است که محدودیت‌های امکانات بشر را نشان می‌دهد و مرزهای هستی ما را تعیین می‌کند.
به کسی دوگانه انگار می‌گویند که میان ماده و ذهن تمایزی بنیادی قائل است. دوگانه انگار معتقد است که ذهن نوعی روح غیرمادی است که درون بدن مأوا دارد و لذا می‌تواند بدن را ترک کند و در جای دیگر به هستی خود ادامه دهد. مخالف او، یگانه انگار است. یگانه انگار معتقد است که ذهن، بُروزِ ماده است.
فکرش را بکنی می‌بینی یک‌جورهایی عجیب است، ما در دوره‌ای به‌شدت بی‌احساس زندگی می‌کنیم، دوروبرمان پر از اطلاعات راجع به آدم‌های دیگر است، اگر بخواهی می‌توانی به‌راحتی همه این اطلاعات را جمع کنی، بااین‌همه، هنوز به‌سختی چیزی از آدم‌ها می دونیم.و عشق به یک امپراتوری شبیه است، اگر اندیشه‌ای که بر اساس آن به وجود آمده از میان برود، خود عشق نیز از میان خواهد رفت.
* تنها کسانی که قصد فرار نداشتند دیکتاتور و پاسدارانش بودند. در چشمان و دستان و لبانشان می‌دیدی که امروز و فردا و پسین‌فردا با گلوله و سگ، گورستان‌ها بر پا می‌کنند.
تفتیش کنندگان عقاید و افکار در
سراسر جهان، بیهوده کتابها را می سوزانند، چون اگر کتاب حرفی برای گفتن و ارزشی
داشته باشد، در کار سوختن فقط از آن خنده ای آرام شنیده می شود، زیرا که کتاب درست
و حسابی به چیزی بالاتر و ورای خودش اشاره دارد.دو شیوه متضاد در رویارویی بشر با مرگ وجود دارد، بشر یا می‌پیوندد یا می‌گسلد، یا در خود جای می‌دهد یا در هم می‌آمیزد، یا بر خودمختاری خویش تأکید می‌کند یا امنیت را در پیوستن به نیرویی دیگر می‌جوید.چگونه می‌توان
به لحظه‌ای که درد بیهوده می‌شود، پی برد؟ چگونه می‌شود آن لحظه‌ای که زندگی دیگر
ارزش ندارد، تشخیص داد؟* انسان باید
همیشه فرجام را بنگرد و هیچ‌کس را نمی‌توان سعادتمند دانست مگر آنگاه‌که قرین
سعادت در گور بیارامد.
خودبینی مؤمنان است که بدون هرگونه شاهدی، می‌دانند که دین خودشان حق است و دیگر دین‌ها یا تحریف‌شده‌اند و یا در ضلالت مبین هستند.حسادت ناامیدانه ترین زندان در تمام دنیا است، حسادت زندانی نیست که به‌اجبار فرد دیگری به آن تبعید شوید، بلکه مکانی است که ورود و جا گرفتن در آن اختیاری و داوطلبانه است. در را قفل می‌کنید و کلید آن را دور می‌اندازید و روح کسی هم در این دنیا خبر ندارد که شما در آنجا حبس شده‌اید.
پایان مسابقه یک نشان موقتی است که اهمیت زیادی ندارد، درست مانند زندگی‌مان. پایان به این معنی نیست که هستی منعی دارد.احساس گناه قبلاً به‌صورت احساسی تعریف می‌شد که درنتیجه تجاوز خیالی یا واقعی به حریم دیگری به وجود می‌آمد، بعدها ما توجه منبع دیگری از احساس گناه نیز شدیم: تجاوز به حریم خویش، ناتوانی در زیستن زندگی‌ای که به فرد اختصاص داده‌شده است.
خلقت‌گرایان مشتاقانه در پی یافتن شکافی در معرفت یا فهم کنونی ما هستند. اگر یک شکاف ظاهری بیابند فرض می‌کنند که ناگزیر خدا باید آن را پر کند. با پیشرفت علم، شکاف‌ها تنگ‌تر می‌شوند، و به‌تدریج دیگر کاری برای خدا و جایی برای مخفی شدن خدا باقی نمی‌ماند.
هر نسلی از آدمیان به نیستی می‌گراید. مردی را به من بنمایید که سعادت او از رؤیائی خوش که بیداری تلخ گونه‌ای در پی دارد، برتر باشد.هیچ قلبی به‌واسطه هماهنگی به قلب دیگر متصل نمی‌شود، در عوض آنها عمیقاً به‌واسطه زخم‌هایشان به هم پیوند خواهند خود. درد به در پیوند می‌خورد، آسیب به آسیب. تا صدای ضجه بلند نشود، سکوت معنا ندارد و تا خونی ریخته نشود، بخشش معنی پیدا نمی‌کند.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
