هرچه بکوشیم تا دنیا را دوبه‌دو طی کنیم، درنهایت، تنهایی بنیادینی هست که باید تاب آوریم، هیچ‌کس قادر نیست با دیگری یا برای دیگری بمیرد.
این نوعی توهم است اگر باور کنیم هرقدر ایمان به نتایج نفرت‌انگیزی بینجامد، باید به آن احترام گذاشت، فقط به این خاطر که ایمان است.
شاعر شب خود را تلف‌کرده بود، درحالی‌که دیگران آن را به خوش‌گذرانی صبح کرده بودند و شاعر می‌دانست که شب برای همیشه ازدست‌رفته است. کافی بود سرش را از کنار چراغ بلند کند تا ببیند که شب برای همیشه سپری‌شده است. نگاهی اندوه‌بار داشت و روز بی‌رحمانه بر شاعر طلوع کرد.
من تقوا ندارم، شاید فرزندان ما باتقوا شوند، به‌شرط آنکه ما آن‌قدر خون جاری کنیم تا حق داشتن فضیلت را به آنها بدهیم.
هر کس غم دین دارد و هر کس غم دنیا
حتی اگر صاحب‌نظران جهان نتوانند یک پدیده علمی را توضیح دهند، نباید آن را غیرقابل توضیح دانست. بسیاری از معماها قرن‌ها مقاومت کرده‌اند ولی بالاخره پرده از رازشان برکنار شده است.
همه‌چیز را بسنج؛ همواره باورهای خود را با واقعیات باز آزما، و آماده‌باش تا حتی عزیزترین باورهایت را هم که با واقعیت نمی‌خوانند کنار نهی. عقاید خود را مستقلاً و بر مبنای خرد و تجربه‌ی خود برگزین؛ نگذار دیگران تو را به پیروی کورکورانه بکشانند.
دلم فریاد می‌خواهد ولی در انزوای خویشدر درون هر فرد ترسی اساسی و بدوی هست که گاه به شکل ترس از زندگی و گاه به شکل ترس از مرگ رخ می‌نماید.می‌دانستند یا نمی‌دانستند، مسئله اساسی نیست، بلکه باید پرسید اگر بی‌خبر باشیم، بی‌گناه هستیم؟ آیا آدم ابلهی که بر اریکه قدرت تکیه زده است، تنها به عذر جهالت، از هرگونه مسئولیتی مبراست؟
هریک از ما، ابتدا در مقام کودک و بعد در مقام بزرگ‌سال، به باوری غیرمنطقی به استثنا بودن خویش متمسک می‌شویم. محدودیت‌ها، بالا رفتن سن و مرگ برای دیگران اتفاق می‌افتد، نه برای من. فرد عمیقاً به آسیب‌ناپذیری و جاودانگی خویش ایمان می‌آورد.
تو می‌توانی خاطراتت را پنهان کنی، ولی نمی‌توانی تاریخی که به آنها شکل داده پاک‌کنی.
فاصله‌ای که برای یک انسان معقول و منطقی به نظر می‌رسد ممکن است برای شخص دیگر خیلی دور به نظر بیاید!
بدون این مه آیا هرگز به صلح می‌رسیدیم؟ ببین حالا چطور زندگی می‌کنیم، دشمنان قدیمی در کنار هم مثل قوم‌وخویش، فکر کن اگر این مه فراموشی تمام بشود، در این سرزمین چه خاطراتی زنده می‌شود! قبول دارم بدون اینکه توجه کنیم چه کسی ضعیفه و چه کسی قوی، اما بساط جنگ از این سرزمین جمع شده است. خواهش می‌کنم بگذار این مه یکی دو فصل دیگر عمر کند، جوان‌ها دیگر از آن دوره هیچی نمی‌دانند، همین مدت برای خوب شدن زخم کینه‌های قدیمی کافی است تا صلح ابدی برقرار شود. بگزار این سرزمین در بستر فراموشی آرامش داشته باشد.می‌خواهید به شما بگویم چرا از مرگ نمی‌ترسید؟ چون هرکدام از شما فکر می‌کند مرگ به سر دیگری نازل خواهد شد نه به سر خودش. در این جنگ همه کشته خواهند شد.نیکی حقیقی انسان در کمال و خلوص و بی‌هیچ گونه قید و تکلف فقط در مورد موجوداتی آشکار می‌شود که هیچ نیرویی را به نمایش نمی‌گذارند، آزمون حقیقی اخلاق بشریت چگونگی روابط انسان با حیوانات است.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
