عدم آگاهی نسبت به رویدادهای طبیعی باعث شده است که مردم باستان خدایان متعددی اختراع کنند تا بر هر جنبه از زندگی ما حکمرانی کنند. خدایان عشق و جنگ، خورشید و زمین و آسمان، باران و توفان و زمین‌لرزه و آتش‌فشان. زمانی که خدایان راضی بودند انسان رها از فجایع و امراض زندگی می‌کرد اما اگر ناراضی می‌بودند، خشکسالی و جنگ و بیمارهای همه‌گیر همه‌جا را فرامی‌گرفت.
تمام جنگ‌ها، هر جنگی، حماقت بی‌حدومرز انسان را می‌رساند.
مرگ حتی هنگامی‌که میدانیم باید بیاید ما را به وحشت می‌اندازد.حقیقت تصادفی اتفاق نمی‌افتد، بلکه تراش می‌خورد و به عمل می‌آید تا وارد هستی می‌شود. محصولی است از زمان، فاصله و پیوند.
ما مجبور شدیم این‌طور وانمود کنیم که اخلاق از آسمان آمده تا آن را در برابر دروغ‌گویی و حرف‌های دوپهلو و سست‌عنصری، مصون کرده باشیم.
حالا، وقتی به لیست دورودراز کشورهایی فکر می‌کردم که سال‌هاست، و در برخی موارد قرن‌هاست، برای استقلال می‌جنگند، می‌فهمیدم که چرا از دست دادن استقلال این‌قدر آسان است و به‌دست آوردنش آن‌همه دشوار. و من که کشورم را ترک کرده بودم برای آنکه به همه‌چیز من کار داشتند حالا احساس می‌کردم نفرین‌شده هستم که وقتی توی قبر بگذارندم به‌جایی خواهم رفت که به همه‌چیز من کار خواهند داشت.
کار را خوش ندارم، هیچ‌کس خوش ندارد، همه ترجیح می‌دهند ول بگردند و درباره کارهای جالبی که می‌شود کرد فکر کنند. اما چیزی در کار کردن است، فرصت برای شناختن خویش، واقعیت وجود آدم، برای خودش، نه برای دیگران، چیزی که دیگران هرگز نمی‌توانند بدانند.
هر که خورد از جام عشقت قطره‌ای
خواهم شدن به میکده گریان و دادخواه
تکامل به نحوی مغز ما را مجهز به یک آگاهی درونی از خطر و عدم احتمال کرده است که مناسب جاندارانی با عمر کمتر از یک قرن است. اگر در سیاره‌ای عمر جانداران یک‌میلیون قرن باشد، به‌احتمال‌زیاد هرگز از خیابان عبور نمی‌کنند زیرا اگر فردی برای نیم قرن هرروز از خیابان عبور کن حتماً با خودروای برخورد خواهد کرد.
عمری دگر بباید بعد از وفات ما را
ای گنج نوشدارو بر خستگان گذر کن
اگر بدبینی و عشق دو گزینه متقابل باشند، آیا عاشق شدن ما به این دلیل نیست که می‌خواهیم از موضع ضعف بدبینی، نجات یابیم؟
عنوان یادداشت آن روز من طبیعتاً نود سالگی من بود. هیچ‌وقت به سن و سال مثل قطراتی که از سقف می‌چکند و به آدم یادآوری می‌کنند که چه قدر از عمر باقی است فکر نکرده‌ام.
آیا چیزی باورپذیرتر از عقربه ثانیه شما وجود داد؟ و باوجوداین، کوچک‌ترین لذت یا دردی کافی است که انعطاف‌پذیری زمان را بهمان بیاموزد.
زندگی! این ترتیب اسرارآمیز منطق بی‌امان برای هدفی بیهوده! آدمی نمی‌تواند برای هیچ‌چیز به آن دل ببند جز رسیدن به معرفتی اندک درباره خودش، که آن‌هم دیر به‌دست می‌آید، و خرمنی از حسرت‌هایی که آتش آن خاموش نمی‌شود.
از کجا معلوم است چیزهایی که ما به آنها معتقدیم به حقیقت نپیوندد؟ چرا این‌طور نباشد؟ ممکن است آن دنیا برای شما بهشت و نغمه چنگ داشته باشد، چون شما به بهشت و نغمه چنگ اعتقاددارید، برای پدر من آن دنیا ممکن است قصری باشد که بتواند در آن با خدا سر میزی بنشیند و میگساری کند.
آب که تکان می‌خورد لجن‌ها رو می‌افتند.
* علم هنوز شمعی است که در غاری ظلمانی کورسو می‌زند.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
