هنگامی‌که زندگی می‌کنیم، هیچ‌چیز رخ نمی‌دهد. صحنه‌ها عوض میشوند، آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، همه‌اش همین است، هرگز آغازی در بین نیست. روزها بیخود و بی‌جهت به‌روزهای دیگر افزوده میشوند. این افزایشی بی‌پایان و یکنواخت است. گاه‌وبیگاه یک جمع جزئی می‌زنیم و می‌گوییم: چند روز، چند ماه، چند سال است که گذشته...به گمانم فقط برای پر کردن زمان این کار را میکنند. اما زمان بسیار پهناور است. نمی‌گذارد پرش کنند. هرچه درش بچپانند، وا می‌رود و کش می‌آید...
من فکر می‌کنم وجدان انسان، یک گام اشتباه در مسیر تکامل بود. ما زیادی به خودآگاهی رسیدیم، طبیعت مفهومی را خلق کرده که از خودش مجزا بود، ما موجوداتی هستیم که طبق قانون طبیعت اصلاً نباید وجود داشته باشیم.
ژولین سرش را بین دودست گرفت و بی‌صدا به گریستن پرداخت؛
جنگیدن و مبارزه با سلاح روان در مقابل بعضی انسان‌ها کار بیهوده‌ای است. گاهی وقت‌ها از اینکه دیگر نمی‌توان دوئل کرد، تأسف می‌خورم.
انسان دوستانش را بسیار سخت‌تر از دشمنانش می‌بخشد.خواست دیگران مبنی بر چیزی فوق طبیعی، فقط می‌تواند او را ضعیف کند. انسان را پست‌تر ازآنچه هست میکند. من حدس می‌زنم آزادی آن چیزی است که ما را بلند میکند و از ورای خودمان بیرون می‌برد!شب زاییده تاریکی نیست، بلکه شبیه ستارگان، همواره هست و فقط در نور روز قابل‌رؤیت نیست.افسردگی بهایی است که آدم برای شناخت خود می‌پردازد. هرچه عمیق‌تر به زندگی بنگری، به همان مقدار هم عمیق‌تر رنج می‌کشی.
او هنوز هم نمی‌تواند قبول کند که انسان بایستی بعضی کارهای حتی به‌ظاهر احمقانه را فوراً و بدون تفکر و تعمق انجام دهد.حتی اگر داروین خود این جسارت را نداشت که به دلایلش پایان صادقانه‌ای دهد، شما باید قبول کنید که ما خدا را خلق کرده‌ایم و او را مدت‌ها پیش کشته‌ایم.هنگامی‌که پاندورا درِ صندوق را گشود و شرارت‌هایی که زئوس در آن گذاشته بود در جهان انسان‌ها به پرواز درآمد، یکی از شرارت‌ها یعنی امیدواری توجه کسی را جلب نکرد. از آن زمان انسان‌ها، آن صندوق را که پر از امیدواری است، گنج و بزرگ‌ترین سرمایه خوشبختی می‌دانند و این بزرگ‌ترین اشتباه است، امیدواری بدترین بدهاست، زیرا رنج انسان‌ها را تمدید میکند.دانستن اینکه انسان‌ها زیر فشار و تحت تأثیر انواع جهان‌بینی‌شان دست به چه کارهایی خواهند زد اصلاً کار ساده‌ای نیست.
مردن مشکل است، اما امتیاز مردن این است که دیگر مجبور نیستی بمیری!
سی سالگی، نوید ده سال تنهایی، شمار تقلیل یابندهای از دوستان مجرد، کیسه کاستی گیرندهای از شوق، تعداد رو به کاهشی موی سر؛ رویاهای فراموش‌شده‌ای از دورانی به دوران دیگر.
چقدر از زندگی‌ام را بدون نگاه کردن تلف‌کرده‌ام؟ یا بدون اینکه واقعاً ببینم، تماشا کردم؟هرگز نباید سعی در تکرار لحظات داشت، باید آنها را همان‌گونه که یک‌بار اتفاق افتاده‌اند، فقط تنها به خاطر آورد.امروزه شکل‌های عجیب‌وغریب و ناشناخته‌ای از فحشا وجود دارد که در قیاس با آن، فحشای واقعی، حرفه‌ای شرافتمندانه و درست به‌حساب می‌آید...
بیشتر ما این مقدار نیرومند نیستیم. شرف در مقایسه با عشق چه ارزشی دارد؟ وظیفه در برابر احساس نوزاد در آغوشت... یا خاطره‌ی لبخند؟ همه باد هواست. ما تنها انسانیم و خدایان ما را برای عشق ورزیدن خلق کردند. این است شکوه و تراژدی عظیم ما.آنها میکوشیدند سربازان مار را قانع کنند که مملکت، تجارت است و حس شرافت، دردسری است که حکومت ابداع کرده تا سربازها مجانی بجنگند.
در زندگی هر کس جایی است که از آن بازگشتی در کار نیست. وقتی به این نقطه برسیم، تنها کاری که میتوانیم بکنیم این است که این نکته را در آرامش بپذیریم، دلیل بقای ما همین است.هیچ کس در این دنیا چون در بطن موقعیت خاص انسانی دیگر قرار ندارد نمی‌تواند احساس صحیح و درستی در مورد بدی یا خوبی مسئله‌ای داشته باشد. واقعیت این است که هر فردی همواره به نوعی خارج از وضعیت و شرایط انسانی دیگر قرار دارد.چیزهایی که عاشقشان هستیم همیشه ما را نابود میکنند.گفت عالیجناب افتخاری بالاتر از آن نیست که کسی به خاطر مملکتش بمیرد، و او لبخند زنان، با دلسوزی پاسخ داد: حماقت نکن، پسر. میهن یعنی زنده ماندن.فراموش نکن چه کسی هستی، چون مطمئناً دنیا فراموش نمیکنه، اونو نقطهی قوت خودت بکن. اون وقت نمیتونه عامل ضعف تو باشه. اونو مثل زره بپوش تا نشه برای صدمه زدن به تو ازش استفاده کرد.هیچ جنگی وجود ندارد که به همه جنگها خاتمه دهد. جنگ درون جنگ رشد میکند. جنگ، خون با خشونت ریخته را لیس می زند و از تن مجروحان تغذیه میکند. هستی جنگ، کامل و خودکفاست...وقتی چیزی برای ترسیدن وجود ندارد، کلاغ به اندازه‌ی هر انسانی شجاع است. و ما همگی وقتی که بهایی ندارد، وظیفه‌مان را انجام می‌دهیم. پس قدم برداشتن در جاده شرافت چه مقدار آسان به نظر می‌رسد. با این حال، دیر یا زود در زندگی هر انسان روزی فرامی‌رسد که آسان نیست، روزی که باید انتخاب کند، و اوه بله، درد دارد، انتخاب همیشه دردناک است، و همیشه همین طور باقی خواهد ماند.نمی‌دانست کدام دردناک تراست، بیداری یا خوابیدن. وقتی می‌خوابید، رویا می‌دید. خواب‌های منقلب کننده‌ای از خون و قول‌های شکسته. وقتی بیدار می‌شد، کاری نداشت جز فکر کردن، و افکار بیداریش از کابوس‌ها بدتر بودند.بیمناک‌ترین دشمن در درون هرکس، در اعتقادات قلبی نهفته است.اما گذشت سال‌ها، خون حافظه شخص را می‌مکد، حتی از خاطره‌هایی که قسم‌خورده فراموششان نکند. در رویا تنها شبح خاکستری باقی خواهد ماند...
بعضی زخم‌های کهنه هرگز بهبود نمی‌یابند و با کمترین حرفی دوباره به خونریزی می‌افتند.برخلاف این سکوت که درون سرم وزوز میکند و با سروصدایش مرا بیدار میکند. همه‌اش در هراسم که نکند روی دیوار این نمایش ترسناک نقاشی شده باشم.
به جز قلب فرسوده‌اش، هیچ روزنه‌ی دیگری در کار نبود و به جز یک صندلی راحتی بر روی ایوان بی چشم انداز، جای خالی او در جهان باقی نمی‌ماند...او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
