چون عمری دراز بگذرد، با فزونی سال‌های بسیار، رنج به افزون و شادی به نقصان است. و به فرجام چون مرگ بی‌منادی هیچ نوایی، رقصی یا آوازی فرارسد، تا ما را آرامشی بخشد؛ رهایی همگان یکسان است.
در اعماق آرزو جوانه میزند. انسان از شعله‌هایش گرم می‌شود. و اگر کامی بردارد، از اخگرهای سوزانش، می‌سوزد.
افسانه‌های تبای، سوفوکلس
The Theban Plays, Sophocles
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر