در ابروان من و گیسوانِ تو گره‌ای ست
دنیای بی‌عشق به‌منزله دنیای مرده است و پیوسته ساعتی فرامی‌رسد که انسان از زندان‌ها و کار و تلاش خسته می‌شود و چهره عزیز و قلبی را که از همراهی شکفته باشد می‌خواهد.
من میدانم دراین اتاق یک نفر هم نیست که با همه حرف‌های من موافق باشد. دست‌کم من آنها را وادار به فکر کردن می‌کنم، دست‌کم وظایفشان را به آنها یادآوری می‌کنم.
گاهی اوقات حس تنهایی مثل اسیدی که از بطری بیرون می‌ریزد، می‌تواند ناخودآگاه احساس درونی شخص را کاهش دهد و حل کند.
ما در حسرت خودمختاری هستیم، ولی از پیامد ناگزیر خودمختاری، یعنی تنهایی، طفره می‌رویم. 
ما معمولاً عاشق را متهم می‌کنیم که نمی‌توانند ابعاد ناخوشایند و تاریک درون ما را ببیند، بنابراین عشق و علاقه آنها مشکوک به نظر می‌رسد. ما همه سعی خود را می‌کنیم تا خود واقعی‌مان را آشکار نکنیم درنتیجه در عشق هنوز احساس تنهایی می‌کنیم زیرا قسمت بزرگی از وجودمان ناشناخته مانده.
مردم می‌گویند بیشتر مشکلاتی که زمین با آن روبرو است، کم‌وبیش به خاطر آلودگی ترکیبات شیمیایی و گرمایش زمین است. وقتی فروش کاهش پیدا می‌کند، وقتی سیل جاری می‌شود و قحطی فرامی‌رسد، وقتی قیمت اجناس بالا می‌رود بیشتر تقصیر را بر گردن این پدیده می‌اندازند، جهان احتیاج به شخص شرور و بدذاتی دارد که مردم انگشتشان را به‌طرف او بگیرند و بگویند: مقصر تو هستی.
آدم‌ها از ترس وحشی می‌شوند، از ترس به‌قدرت رو می‌آورند که چرخ آدم‌های دیگر را از کار بیندازند وگرنه این‌همه زمین و زراعت و دام و پرنده و نان‌وآب هست، به‌قدر همه هم هست، اما چرا به‌حق خودشان قانع نیستند؟ چرا هیچ‌چیز از تاریخ نمی‌دانند.
انسان باید بیاموزد با دیگری ارتباط برقرار کند بی‌آنکه با بدل شدن به بخشی از او، به آرزوی فرار از تنهایی پروبال دهد، از سوی دیگر، باید بیاموزد با دیگری ارتباط برقرار کند بی‌آنکه او را تا سطح ابزاری برای دفاع در برابر تنهایی پایین بیاورد.
ما معتقد می‌شویم که عاشق واقعی باید به‌راحتی از افکار ما مطلع باشد و لازم نیست افکار خود را با اون به اشتراک بگذاریم. در یک لحظه خاص، شریک زندگی ما بخشی از افکارمان را خوانده و این واقعیت باعث می‌شود به این نتیجه مخرب برسیم که پس او باید همیشه چنین باشد و کل ذهن مارا بخواند. به‌این‌ترتیب اکراه ما از توضیح به شکل قابل‌ملاحظه بیشتر می‌شود.
چگونه است که گذشته دور انباشته از شخصیت‌هاست درحالی‌که زمان حال این‌قدر متزلزل و بی‌روح است؟
من کجا، باران کجا و راه بی‌پایان کجاوقتی جنگ تمام شد ادامه تنفر از دشمن کار قشنگی نیست، وقتی پشت طرف به خاک آمد کار تمام است دیگر لگدزدن به او معنی ندارد.
ما هرگز نمی‌توانیم با قاطعیت بگوییم روابط ما با دیگران تا چه حدی از احساسات ما، از عشق ما و یا از کینه و نفرت ما سرچشمه می‌گیرد و تا چه حد از قدرت و ضعف در میان افراد تأثیر می‌پذیرد.
دانایی رنج است برای دانایان و رهایی است برای همگان.
او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
