من امیدوارم که وقتی مردم، یک آدم بافهم و شعور پیدا بشود و جنازه مرا در رودخانه‌ای، جایی بیندازد. هر جا که می‌خواهد باشد، ولی فقط توی قبرستان، وسط مرده‌ها، چالم نکنند. روزهای تعطیل می‌آیند و روی شکم آدم دسته‌گل می‌گذارند، و از این‌جور کارهای مسخره. وقتی آدم زنده نباشد، گل را می‌خواهد چکار؟ مرده که به گل احتیاجی ندارد.
من آن‌قدر افسوس تو را می‌خورم که روی سر تمام حسرت‌های من مثل یک ملکه زیبای واقعی پادشاهی کنی.
ممکن است که من منکر چیزی باشم، ولی لزومی نمی‌بینم که آن را به لجن بکشم یا حق اعتقاد به آن را از دیگران سلب کنم.
درد خستگی ناپذیر است.
هنر میتونه صادقانه باشه؟ فکر می‌کنم موسیقی میتونه باشه، شاید فقط موسیقی چون خیلی زودگذر و کوتاهه یه جورایی تناقض داره، چون موسیقی حاصل خیال و وهمه، اما واقعیه
او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
