- خودت میدانی که من هیچوقت فکر نمیکنم. عاقلتر از آنم که فکر بکنم!
من از آنکسانی نیستم که ایمانشان قضاوت دهشت آفرین و عبادتشان به عادت تحمل استبداد قرون، زانو زدن و بر خاک افتادن و زمین ادب بوسه دادن و تعظیم و کرنش است. اما از عبادت من بخواهید، سیر معنوی در وجود یک گل سرخ، تماشای ستارگان بیشمار، در شگفت ماندن از زیباییهای خلقت و از کمال نظم منطقی آن و آدمی که زیباترین اثر خلقت است و مغز او که تشنه معرفت است و قلب او که تشنه عشق است و حواس او که برانگیخته میشوند و ارضا میگردند.
ندیدهاید دیوانگانی که به شما هشدار میدهند که دیوانه نیستند و شما، همهی شما نظارگان، به او خندیدهاید؟ پس ممکن است من هم از این مرز، از این انتها، برگذشته باشم وندانم؟
مردم همواره در یک دور بیانتها، عقاید یکدیگر را تقویت میکنند. هر دوری از تأیید متقابل این تار بافتههای معنا را بیش از گذشته در هم میتند،...
