اگر شما معتقد به دینی باشید، ازلحاظ آماری بسیار محتمل است که دینتان همان دینی باشد که پدران و اجدادتان داشته‌اند، شکی نیست که کلیساهای بزرگ، موسیقی دلنواز، داستان‌های جذاب و حکایت‌های پندآموز نقشی در ایمان آوردن شما داشته‌اند، اما بااین‌حال تعیین‌کننده‌ترین عامل دین شما، این است که در کجا زاده شده باشید. اگر جای دیگری به دنیا آمده بودید اعتقادات دینی پرشورتان کاملاً متفاوت و تا حدی متناقض با چیزی می‌بود که اکنون هست.
تو این دنیا کارهایی هست که فقط تنهایی می‌تونی انجام بدی، و کارهایی که فقط با شخص دیگه می‌تونی انجام بدی، و ترکیب این دوتا تقریباً غیر ممکنه.
به قول لوئیس بونوئل، فیلم‌ساز شهیر اسپانیایی، "خدا و میهن تیم شکست‌ناپذیری را تشکیل می‌دهند که همه‌ی رکورد‌های سرکوب و خونریزی را می‌شکند."
ای که گفتی مرو اندر پی خوبان زمانه
شاید بهتر بود خداوند مارا هم مثل گیاهان خلق می‌کرد، یعنی پایمان محکم توی زمین باشد. آن‌وقت هیچ‌کدام از این کثافت‌کاری مربوط به جنگ و مرز و این چیزها اصلاً پیش نمی‌آمد.
حتی تحمل درد خویشتن به‌سختی دردی نیست که مشترک باکسی دیگر برای یک نفر دیگر یا بجای شخص دیگری، می‌کشیم.
رویدادهایی
که ما آنها را معجزه می‌نامیم خارق‌العاده نیستند بلکه جزئی از یک طیف رویدادهای
کمابیش نامحتمل‌اند. به‌عبارت‌دیگر معجزه اگر اصلاً وجود داشته باشد اصابت شانس
است.
* بدی را بعدازاینکه کردی باور می‌کنی.
مائیم که اصل شادی و کان غمیم
* هزاران نفر به خاطر اعتقاد دینی‌شان شکنجه‌شده‌اند، و مورد تعقیب متعصبان معتقد به دین دیگر قرارگرفته‌اند، درحالی‌که خیلی مواقع فرق میان آن دو دین به‌زحمت قابل‌تشخیص است. دین منابع را می‌بلعد و گاه در مقیاسی کلان چنین می‌کند. ساختن یک کلیسای جامع قرون‌وسطایی به‌راحتی صد نفر- قرن کار می‌برد، درحالی‌که هرگز کسی در آن اقامت نمی‌کرد یا فایده‌ی مشخص دیگری نداشت.
بعضی از شما یادبودهای زیبایی خواهید داشت که زندگان با دیدن آنها به یاد رویدادهای شومی که بر شما رفته خواهند افتاد. بعضی از شما هم فقط صلیب‌های چوبی زمخت یا سنگ‌های رنگ‌شده، اما بعضی دیگر از شما در قعر سایه‌های تاریخ به فراموشی سپرده می‌شوید.
* مهم‌ترین چیزی که در مدرسه یاد می‌گیریم این است که چیزهای مهم را نمی‌توان در مدرسه آموخت.* آن‌کس که عاشق دیگری می‌شود باید پیشاپیش - همچو سربازی که تسلیم می‌شود - سلاح‌های خود را به دور اندازد و درحالی‌که خود را بی‌دفاع می‌بیند، در انتظار خوردن ضربه باشد.
به کوی می فروشانش به جامی بر نمیگیرندمن عشق خالص می‌خواستم اما همدیگر را دوست داشتن یعنی به دشمن مشترک کینه ورزیدن، من خوبی را می‌خواستم اما روی این زمین و در این زمان خوبی از بدی جدا نیست، پس من بد بودن را می‌پذیرم تا بتوانم خوب بشوم.
درگذشته خطیرترین چالش محیطی نیاکان ما از سوی همگنانشان بوده است. میراث آن دوران، این است که پیش‌فرض غالب را بر ترس از نیات آدمیان بگذاریم.دوست داشتن، چشم‌پوشی از قدرت است.
آفرینش باوران به‌راحتی بنا را بر این می‌گذارند که از قبل موجودی با دانایی و پیچیدگی فوق‌العاده زیاد وجود داشته است. اگر قرار باشد ما اجازه داشته باشیم بدون ارائه توضیحی وجود پیچیدگی سامانمند را مسلم فرض کنیم، پس به همان صورت به‌راحتی می‌توانیم وجود خود حیات را هم مسلم بدانیم!
او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
