ما آن‌قدری که به دامان امید هل داده می‌شویم، به کام بدبینی هل داده نشده‌ایم. امید به حرفه‌مان، امید به کسانی که دوستشان داریم، فرزندانمان، سیاستمداران یا سیاره‌مان؛ که در بیشتر موارد ما را تلخ‌کام و عصبانی می‌کنند. تفاوت میان بزرگ‌بینی ما با واقعیت‌های روز باعث می‌شود میان این دو، فضایی از ناامیدی ایجاد شود که همواره در چهره ما خودش را نشان می‌دهد.
همیشه به عمقی زیادتر از حد لزوم فرورفتن فکر را ضعیف و تردید را زیاد می‌کند.
زحمت کشیدن روی چیزهای کوچک تنها راه زندگی در جهانی است که دارد فرومی‌پاشد.
هر وقت چیزی به وجود می‌آید، مستقل از اراده من به حیات خودش ادامه می‌دهد. درست مثل یک خاطره، می‌دانید از چطور خاطره‌ای حرف می‌زنم؟ همان وقایعی که دوست دارید فراموش کنید، اما نمی‌توانید.
در انتظارید، حتی اگر دقیقاً ندانید در انتظار چه هستید، در انتظار لحظه‌ای که درک کنید واقعاً با دیگران فرق دارید، این‌که افرادی در آن سوری دیوار هستند، که نه از شما متنفرند و نه بد شمارا می‌خواهند، اما حتی با تصور وجودتان، برخود می‌لرزند.
زندگی به‌آسانی نابود نمی‌شود. انسان تا اشیائی که در آنها تغییر داده است نابود نشود، نمی‌تواند بمیرد. حتی تا زمانی که خاطره‌ی او در ذهن است او نیز همچنان زنده است. مردن انسان امری طولانی و تدریجی است.
* برای ساختن یک سناتور یک روز بس است و برای ساختن یک کارگر ده سال.
* زن خاکستر معشوق را به خانه می‌آورد و آن را در یک ساعت شنی می‌ریزد و می‌گوید: خیال کردی حقه زدی و از گذشت زمان راحت شدی؟ حال توی همین ساعت جریان داشته باش و با من پیر شو.
ترس همیشه آنجا است و به شکل‌ها و در زمان‌های متفاوتی سراغ ما می‌آید و غافلگیرمان می‌کند، اما ترسناک‌ترین کاری که ممکن است چنین مواقعی انجام بدهیم، این است که چشمانمان را ببندیم و به آن پشت کنیم، چون در چنین مواقعی با ارزش‌ترین جوهره وجودمان را به چیزی دیگر تسلیم می‌کنیم.
دنیا آن‌طوری که تاکنون تصور می‌کردم مفهوم و قوه خود را ازدست‌داده بود و به‌جایش تاریکی شب فرمانروائی داشت، چون به من نیاموخته بودند به شب نگاه کنم و شب را دوست داشته باشم.
چیزی را که چاره‌ای ندارد باید تحمل کرد.
چند هفته مدام با روزی دو شکلات پنج سنتی سر می‌کردم تا بتوانم با خیال راحت بنشینم به نوشتن. اما متأسفانه گرسنگی کشیدن، باعث اعتلای هنر نمی‌شود، روح انسان در شکمش ریشه دارد. آدم بعد از یک استیک و شراب شاهانه خیلی بهتر می‌تواند بنویسد تا بعد از خوردن یک شکلات پنج سنتی.
سرشب چراغ انتهای هر خیابان خاموش و روشن می‌شد. آن چراغ به تکرار به حول‌وحوش خود هشدار می‌داد که شب فرارسیدهاست. خانه‌ها از رهگذران حاشیه خود کوچک‌تر می‌شدند. پل‌ها از ترامواهایی که از روی آنها می‌گذشت کوچک‌تر می‌شدند و درختان از صورت کسانی که یک‌به‌یک از زیر آنها می‌گذشتند.
در آنها مردانی با تحصیلات عالی، مثل سگی که به لانه‌اش، به شغل‌های خود زنجیرشده‌اند. مردانی که به‌صورت نوعی تحقیق جامعه‌شناسانه، تاریخچه زمانه خویش را می‌نویسند و من از آنها بود که آموختم چگونه طبقه متوسط تحصیل‌کرده و اهل مطالعه نزول کرد، چطور طبقه کارگر از اعماق به سطح اجتماع آماده و طبقه نخبه و دانشگاه دیده، در مقام کارگر چطور ادای وظیفه می‌کند.نه در عمیق‌ترین خواب‌ها، نه در حال هذیان، نه در حال بیهوشی، نه در مرگ، نه حتی در درون گور، باز همه‌چیز از میان نمی‌رود، زیرا اگر جز این بود، ابدیت برای انسان وجود نداشت.
افراد دلیر در این جهان بسیارند ولی قوم دلیر و لشکر دلیر وجود ندارد.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
