هنگامی‌که زندگی می‌کنیم، هیچ‌چیز رخ نمی‌دهد. صحنه‌ها عوض می‌شوند، آدم‌ها می‌آیند و می‌روند، همه‌اش همین است، هرگز آغازی در بین نیست. روزها بیخود و بی‌جهت به‌روزهای دیگر افزوده می‌شوند. این افزایشی بی‌پایان و یکنواخت است. گاه‌وبیگاه یک جمع جزئی می‌زنیم و می‌گوییم: چند روز، چند ماه، چند سال است که گذشته...به گمانم فقط برای پر کردن زمان این کار را می‌کنند. اما زمان بسیار پهناور است. نمی‌گذارد پرش کنند. هرچه درش بچپانند، وا می‌رود و کش می‌آید...
من فکر می‌کنم وجدان انسان، یک گام اشتباه در مسیر تکامل بود. ما زیادی به خودآگاهی رسیدیم، طبیعت مفهومی را خلق کرده که از خودش مجزا بود، ما موجوداتی هستیم که طبق قانون طبیعت اصلاً نباید وجود داشته باشیم.
ژولین سرش را بین دودست گرفت و بی‌صدا به گریستن پرداخت؛
جنگیدن و مبارزه با سلاح روان در مقابل بعضی انسان‌ها کار بیهوده‌ای است. گاهی وقت‌ها از اینکه دیگر نمی‌توان دوئل کرد، تأسف می‌خورم.او می‌گفت ترس مطمئن‌ترین متحد ماست و بدون آن خدا می‌داند چه بر سرمان می‌آید. #زندگی_در_پیش_رو، #رومن_گاری The Life Before Us, a Novel by Rom...
